Κείμενο συμβολής στο διήμερο της ΕΑΑΚ

Το κείμενο αυτό έχει ως στόχο να συμβάλλει στη συζήτηση και απόφαση του διημέρου της ΕΑΑΚ, ως την συνέλευση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού στις σχολές. Δεν αποτελεί μια πιο αριστερή έκδοση αντικαπιταλιστικής δημοσιογραφίας, ούτε ακόμη μια προσπάθεια εμβάθυνσης, θεωρητικών εξηγήσεων και παραθέσεων, αλλά επικεντρώνεται στην κατάληξη σε πρωτοβουλίες και προτάσεις δράσης, δεδομένου του κρίσιμου ρόλου που καλείται να επιτελέσει το μόρφωμα στους αγώνες της περιόδου.

Η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τόσο η πορεία της μέχρι τώρα, όσο και οι υποσχέσεις του αστικού μπλοκ, είναι κάτι που έχει βρει λέξεις στο στόμα κάθε εργαζόμενου, διαφορετικές κάθε φορά, μέσα από την εμπειρία της καθημερινής ζωής του. Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς, δεν είναι να παλέψει για την εξασφάλιση μιας καλύτερης θέσης άμυνας απέναντι στην σφοδρή επίθεση, κάνοντας ουσιαστικά μια εκ των προτέρων καταδικαστική εκτίμηση των δυνατοτήτων και της έκβασης του αγώνα. Για μας καρδιά της κρίσης δεν είναι η προσπάθεια του κεφαλαίου απλά να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις των τελευταίων ετών, αλλά η συνολική αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας, συνολικά σε κάθε πτυχή της κοινωνικής τους ζωής. Τόσο η χωρίς προηγούμενο μείωση των μισθών με την ταυτόχρονη αύξηση των ωραρίων, το νέο ασφαλιστικό και οι συντάξεις οίκου τελετών, κυρίως όμως η παγίωση των ελαστικών σχέσεων ως καθολική συνθήκη εργασίας δείχνουν ότι αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί μια προσωρινή θυσία, κάτι που θα πάρουν πίσω στο μέλλον.

Το πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση συνολικά, είναι κομβικός πυλώνας αυτών των αλλαγών, ως γνωστό πεδίο επενδύσεων, ερευνητικών προς πώληση που απασχολούν με όρους μισθωτής εργασίας μεταπτυχιακούς και φοιτητές, αλλά και ως χώρος παραγωγής των εργαζομένων του αύριο, με συγκεκριμένα δικαιώματα, μοντέλα εργασίας, τρόπο σκέψης και κουλτούρα. Αυτό δείχνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την ανάγκη ουσιαστικής και οργανικής συμμετοχής του φοιτητικού κινήματος στο εργατικό, όχι απλά ως ένα ακόμα επικουρικό «αγωνιστικό στοιχείο». Αν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς (ακόμα και σημαντικό κομμάτι των φοιτητικών μπλοκ), αντιλαμβάνονται αυτούς τους παράγοντες, η κουβέντα μέχρι τώρα στα φοιτητικά αμφιθέατρα σε σχέση με τις εργατικές κινητοποιήσεις είναι αναντίστοιχη.

Εδώ βρίσκεται το πρώτο σημείο που θέλουμε να συζητηθεί ειδικότερα στο διήμερο και στα σχήματα το επόμενο διάστημα. Η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που, από ταξική σκοπιά, παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, με όποιους όρους κι αν αυτή εντάσσεται στην παραγωγή. Δεν μπορεί δηλαδή να μιλάμε μόνο για μια «ενδεχόμενη» ταξική προοπτική του φοιτητικού δυναμικού. Αναγνωρίζουμε πως το γεγονός ότι 60% των φοιτητών εργάζονται (και τις περισσότερες φορές όχι απλά για το χαρτζιλίκι τους ή «από χόμπυ»), ή ότι στις περισσότερες σχολές είναι υποχρεωτική η πρακτική άσκηση που ουσιαστικά αποτελεί μορφή απλήρωτης εργασίας και δοκιμαστικό σωλήνα των εργασιακών σχέσεων που θέλει το κεφάλαιο, αλλά και ουσιαστικά ο «εκπαιδευτικός» τους ρόλος δεν έγκειται παρά στη διδαχή κι εμπέδωση των πιο μαύρων όρων εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, δεν μπορούμε παρά να τους δούμε σαν κομμάτι που ήδη έχει πάρει ρόλο στην ίδια την παραγωγή. Πλάι-πλάι, η πλειοψηφία των μεταπτυχιακών φοιτητών οι οποίοι με αυτούς τους όρους εργάζονται εντός του πανεπιστημίου, αποτελούν και αυτοί μαζί με τους «πρακτικάριους» σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας. Μαζί με αυτούς πρέπει να συμπεριλάβουμε όλο εκείνο το εργατικό δυναμικό που δουλεύει στο πανεπιστήμιο. Αυτοί οι εργαζόμενοι δουλεύουν κυρίαρχα με ελαστικές σχέσεις εργασίες (υπενοικίαση εργαζομένων, stage, ωρομίσθιοι κτλ). Έχει άλλωστε γίνει και αρκετή κουβέντα για αυτό και στα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. και στο εν λόγω 2μερο.

Κατά συνέπεια ένα τέτοιο περιεχόμενο πρέπει να υπηρετείται και από τις αντίστοιχες μορφές πάλης, από τις αντίστοιχες πολιτικές διαδικασίες και μορφές δράσης της ΕΑΑΚ. Θεωρούμε πως είναι επιτακτική ανάγκη η έναρξη μιας καμπάνιας στο εσωτερικό κάθε ιδρύματος για όλα αυτά τα παραπάνω όχι μόνο σε επίπεδο σχημάτων αλλά στο επίπεδο του ίδιου του φοιτητικού συλλόγου των ίδιων των πρωτοβουλιών που πρέπει να παρθούν από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους των εκάστοτε ιδρυμάτων. Ένας από τους στόχους μας πρέπει να είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι να συνευρίσκονται να συζητάνε και να συναποφασίζουν μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους για δράσεις (εκδηλώσεις, διοργάνωση «αντιμαθημάτων», διεύρυνση της μέριμνας συνολικά για όλους τους εργαζόμενους και την νεολαία, προσπάθειες κατάκτησης και διεύρυνσης των χώρων ασύλου (πχ Παράρτημα Πάτρας, κτίριο Παπαδοπέτρου Χανιά, κτλ). Αυτή η προσπάθεια θέλουμε να μην περιχαρακώνεται αποκλειστικά στο κάθε ίδρυμα, αλλά να προσανατολίζεται εξ αρχής σε ένα ενιαίο συντονισμό και συνεύρεση όλων αυτών των προσπαθειών, για παράδειγμα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να συνευρίσκονται με τα εργατικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αλλά και επιτροπές αγώνα, συλλογικότητες και συνελεύσεις εργαζομένων.

Όλη αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να βλέπει την πάλη για τις λαϊκές ελευθερίες σαν κάτι ξέχωρο ή αυτονομημένο από την ίδια πάλη του εργατικού κινήματος. Το τελευταίο διάστημα από την μεριά του κεφαλαίου διεξάγεται μια ενορχηστρωμένη επίθεση η οποία αποτυπώνεται σε κομβικά ζητήματα όπως στο άσυλο, την καταστολή τον ρόλο της δικαιοσύνης. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της εισβολής στο άσυλο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η πρόσφατη σύλληψη του Μάριου Ζέρβα, οι νέες υποθέσεις τύπου Κούνεβα όπως η σερβιτόρα στην Σταδίου, η προσπάθεια μετατροπής της δίκη του Κορκονέα σε δίκη πολιτικών φρονημάτων αλλά και συνολικής δίκης του «Δεκέμβρη» αλλά και τις επιχειρήσεις σκούπα ενάντια στους μετανάστες (βλ Πάτρα).

Σε όλα αυτά οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια διαδικασία όπου εκ των προτέρων δεν μπορεί να εκφραστεί και να αναπνεύσει το παραπάνω περιεχόμενο. Με αυτή τη λογική δίνουμε την μάχη των εκλογών ακριβώς για να αναδείξουμε το τέλμα τους και την αναντίστοιχη φύση τους με τις μορφές οργάνωσης και το περιεχόμενο που έχουν ανάγκη οι αγώνες. Ανάγκη σήμερα είναι οι διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων όχι μόνο να υποκαταστήσουνε τις διαδικασίες των ΔΣ αλλά και τις διαδικασίες ανάδειξης τους. Με αυτόν τον τρόπο απαντάμε διπλά και στην αντιπαραθετική δομή της ΕΦΕΕ στο πώς δεν εκφράζει ένα τέτοιο περιεχόμενο αγώνα αλλά και στη δημιουργία εκείνων των μορφών που προσεγγίζουν τη λογική του φοιτητικού και εργατικού ελέγχου σε κάθε επίπεδο και κάθε ζήτημα.

Τάση Συμβολής στην Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση

Μέλη της νΚΑ