ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

                                         
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΑΚ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΔΝΤ-ΕΕ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ


    Σε μια περίοδο που η χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου εξαπολύει
ολοκληρωτική επίθεση στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα, που με
το <<μνημόνιο β>> ξεκινάει νέος γύρος επίθεσης στον κόσμο της εργασίας,
η αριστερά βρίσκεται μπροστά στην αδυναμία να δώσει ανατρεπτική
προοπτική για το εργατικό κίνημα, να συμβάλλει αποφασιστικά σε μια
συνολική επαναστατική πρόταση από την σκοπιά των νεολαιίστικων και
εργατικών αναγκών . Όπως έχει γίνει και στο παρελθόν, σε συνθήκες
όξυνσης της επίθεσης, καταιγισμού των αντιλαϊκών μέτρων  και
υποχώρησης του κινήματος αυτή η πολιτική αδυναμία και η έλλειψη
ουσιαστικής κριτικής και αυτοκριτικής για την υπέρβαση της γεννούν
εκφυλιστικά φαινόμενα που τους τελευταίους μήνες κλιμακώνονται
επικίνδυνα.

    Ο κόσμος της αριστεράς και οι εργαζόμενοι παρακολουθούν εδώ και
καιρό την <<μάχη των υποψηφιοτήτων>> στο ΣΥΡΙΖΑ για της δημοτικές
εκλογές, τα σχέδια των <<διεμβολισμών>> ¨του ΠΑΣΟΚ δια του
αριστερόσοσιαλδημοκρατικού περιεχομένου και προσωπικοτήτων, τις
προσωπικές αντιπαραθέσεις και διαξιφισμούς χωρίς περιεχόμενο, τις
ενωτικές διασπάσεις και τις διασπαστικές ενότητες, τη μονολιθικότητα
και τις κομματικές παρελάσεις του ΚΚΕ. Όσο βαθαίνει όμως η κρίση, τόσο
μεγαλώνει η απόσταση όλων αυτών των επιλογών από τις ανάγκες και  τις
αγωνίες του κόσμου της εργασίας.

    Ακραίο φαινόμενο και συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι και τα
πρόσφατα γεγονότα βίαιων επιθέσεων και ξυλοδαρμών μεταξύ των
οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ που αποτελούν συνιστώσες της ΕΑΑΚ, των
εργατικών σχημάτων, και συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προκαλεί θλίψη και
αποστροφή ο κατήφορος τέτοιων πρακτικών την ώρα που η κυβέρνηση
προετοιμάζει νέο γύρο επίθεσης στην εκπαίδευση και στην εργασία.
Προβληματισμό όμως προκαλεί και το μεγάλο άγχος συλλογικοτήτων να
τρέξουν να επιλέξουν επιτιθέμενο-αμυνόμενο (λες και αυτό είναι το
πρόβλημα),  αποκρύπτοντας ουσιαστικά , ανεξάρτητα από προθέσεις, τα
πραγματικά πολιτικά προβλήματα. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος
για την ένταξη αυτών των επεισοδίων σε μικροκομματικές σκοπιμότητες
και μάχη συσχετισμών στα πλαίσια  των μετωπικών σχημάτων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
(και όχι μόνο).

Α)  Και μόνο το γεγονός της απαρχής της αντιπαράθεσης που κατέληξε
στους ξυλοδαρμούς, η διαμάχη για μια....έδρα σε φοιτητικό σύλλογο της
Πάτρας. δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για την αδυναμία διαχωρισμού από
την αστική πολιτική, το περιεχόμενο και τις μορφές της. Όταν  μια έδρα
σε ένα σύλλογο γίνεται κριτήριο ύπαρξης, αναγνώρισης και καταγραφής
μιας οργανωμένης πολιτικής αντίληψης που συμμετέχει σε ένα σχήμα-
μέτωπο τότε είναι απολύτως λογικός ο φανατισμός, οι ηγεμονισμοί και
τελικά η αστική βία στην προσπάθεια για την  κατάκτηση ή την
υπεράσπιση της.
Ότι δηλαδή συμβαίνει με τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς ,
που το δυνάμωμα της αντίληψης τους, το κίνημα και τη συνολική πολιτική
το μετράνε βασικά στις εκλογές και τις βουλευτικές έδρες, σε τμήματα
της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αναπαράγεται σε ένα άλλο επίπεδο:
έδρες στους συλλόγους, νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ, στήριξη του πρύτανη,
δορυφοριοποιήση από τη ΓΣΕΕ κ.α.  Η πολιτική θέση της επαναστατικής
αριστεράς απέναντι σε αυτά τα όργανα αντί να αποκαλύπτει τον ρόλο τους
καταλήγει  στην αφομοίωση και διαπόμπευση των ανατρεπτικών ιδεών και
του κινήματος.

Β) Η συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων συνιστωσών και η υιοθέτηση από
μέρους τους της πρακτικής των αποκλεισμών, των επιθέσεων και τελικά
των ξυλοδαρμών, κάνει αποπροσανατολιστική την υπεράσπιση οποιουδήποτε,
σε όποια σειρά και ένταση, επέλεξε και επιλέγει τέτοιες πρακτικές.
Στάση αρχών δεν είναι η μέτρηση του ποσοστού αστικής βίας στη μία η
την άλλη συλλογικότητα, ή το ποιός έδειρε λιγότερο ή περισσότερο.
Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΡΑΝ και η ΑΡΑΣ πρωταγωνιστούν σε
επεισόδια στην πλάτη της ΕΑΑΚ και των σχημάτων. Στάση αρχών είναι
μόνο  η συνολική καταγγελία όλων των φορέων αυτών των πρακτικών από
όπου και αν προέρχονται.
    Καταγγελία όμως, που δεν θα σκοπεύει να αναπαράγει το κλίμα
ενδοαριστερού και ενδοκινηματικού  εμφυλίου, ούτε τα οργανωτικά
πογκρόμ που δεν θα έχουν τέλος, αλλά θα στοχεύει στην πολιτική και
κινηματική συγκρότηση της ΕΑΑΚ των εργατικών σχημάτων και της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι στις μάχες της περιόδου και όχι
στη διαιώνιση της κινηματικής παράλυσης, της αμηχανίας και του
πολιτικού οπορτουνισμού που έθρεψε και θρέφει τέτοια φαινόμενα και
πρακτικές.

Γ) Παρά τις καταγγελίες που εξαπολύονται, καμία συζήτηση δεν γίνεται
για την <<ενωτική πρόταση>> όπου οι ίδιες οργανώσεις που πρωτοστατούν
στα επεισόδια απευθύνουν δια μέσου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ίδια ακριβώς
στιγμή που συγκρούονται με αυτούς τους τρόπους. Μια ενότητα που
διασπάται στις εργατικές απεργίες και συγκεντρώσεις, που ακολουθεί
διαφορετικές πορείες στη ΔΕΘ, που αλληλογρονθοκοπείται στα
πανεπιστήμια, που δορυφοροιοποιείται δια μέσου διάφορων <<πρωτοβουλιών>>
γύρω από την καθεστωτική αριστερά για να ενωθεί για μια  ημέρα, (την
μέρα της εκλογικής καταγραφής), δεν μπορεί να δώσει ανατρεπτική
προοπτική και διέξοδο στον κόσμο της δουλειάς.
Δυστυχώς για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι η ενότητα των "ελάχιστων
κοινών σημείων", η ενότητα στην κάλπη είναι κάλπικη ενότητα. Όσο η
αντικαπιταλιστική αριστερά δεν διαχωρίζεται από την <<ενότητα του
ψηφοδελτίου>>, τόσο θα μεγαλώνουν τα αδιέξοδα (όπως δείχνουν και άλλα
εκφυλιστικά φαινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ). Εξάλλου οι επαναλαμβανόμενοι
ξυλοδαρμοί και τέτοιου τύπου αντιπαραθέσεις των οργανώσεων αυτών στο
όνομα των σχημάτων δείχνει, όπως και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια αντίληψη για
το μέτωπο και τα σχήματα ως παραρτήματα των οργανώσεων, μακριά από
κάθε ζωντανή διεργασία και συμμετοχή των αγωνιστών που τα στηρίζουν...
Ταυτόχρονα δείχνει την άρνηση των υπαρχόντων αριστερών οργανώσεων να
βάλλουν τις πολιτικές τους θέσεις και γραμμές στο κίνημα και εκεί να
οικοδομήσουν την ενότητα τους μέσα στην προσπάθεια αντικαπιταλιστικής
δράσης και ενοποίησης της τάξης.

Η ένταση και ταχύτητα με την οποία αναδείχθηκε το ζήτημα, σε μια
περίοδο που είναι ανοιχτά τόσα κοινωνικά μέτωπα, που διακυβεύεται η
πολιτική ανεξαρτησία της επαναστατικής αριστεράς και πληθαίνουν οι
προσπάθειες αφομοίωσης της, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Ερωτηματικά
για το άνοιγμα νέων κύκλων εσωστρέφειας και κρισιακών φαινομένων την
ώρα που η νεολαία και οι εργαζόμενοι δέχονται απανωτά χτυπήματα. Θα
είμαστε όλοι υπεύθυνοι αν επιτρέψουμε να κυριαρχήσει αυτό το κλίμα,
που μόνο σε αποστράτευση και απογοήτευση μπορεί  να οδηγήσει.


Ως Τάση συμβολής στην κομμουνιστική επαναθεμελίωση δηλώνουμε ξεκάθαρα
ότι:

-Καταδικάζουμε απερίφραστα αυτές τις εκφυλιστικές πρακτικές και τους
φορείς τους.

-Δεν πρόκειται να ανεχτούμε η να σιωπήσουμε απέναντι σε οποιονδήποτε
επιχειρήσει να αποπροσανατολίσει την αναγκαία κουβέντα και δράση για
το φοιτητικό κίνημα και δηλώνουμε, ότι σε περίπτωση που οργανωμένες
δυνάμεις επιλέξουν αυτές τις πρακτικές, ,όχι μόνο δεν θα συμμετέχουμε,
αντιθέτως θα μπλοκάρουμε με κάθε τρόπο  αυτές τις μεθοδεύσεις

- Καλούμε όλους τους αγωνιστές της ΕΑΑΚ, των σχημάτων, της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς να απομονώσουν  πρακτικές βίας, διαγραφών
και αντίστοιχών λογικών που καμία σχέση δεν έχουν με τα κινηματικά
καθήκοντα της περιόδου και τη φυσιογνωμία της ΕΑΑΚ. Να γυρίσουν την
πλάτη σε όσους -εντός και εκτός- της ΕΑΑΚ ευελπιστούν στην διάλυση η
ενσωμάτωση της. Τα υπαρκτά προβλήματα λειτουργίας, έλλειψης πολιτικού
προγράμματος και ανατρεπτικού σχεδιασμού των ΕΑΑΚ και συνολικά του
εργατικού κινήματος  πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο ανοικτού και
συντροφικού διαλόγου, με διάθεση σύνθεσης του πλούτου των διαφορετικών
γνωμών, ώστε η ΕΑΑΚ άμεσα να πρωτοστατήσει στις αποφασιστικές μάχες
που απαιτεί η εποχή μας ενάντια στην πολιτική Κυβέρνησης ΔΝΤ-ΕΕ, για
ένα μαζικό ρεύμα γενικευμένης σύγκρουσης και επαναστατικής
ανατροπής.

Θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην πολιτική ενοποίηση του
αντικαπιταλιστικού δυναμικού, όλων των εργαζόμενων και της νεολαίας
που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από αυτήν του αστικού συνασπισμού
εξουσίας, του ρεφορμισμού, του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, της
ενσωμάτωσης και της ηττοπάθειας.
    Για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα των συνελεύσεων, των σωματείων και
των επιτροπών βάσης, που θα πάρει στα χέρια του τη δίψα για μια άλλη
ζωή.
    Αυτά τα κριτήρια θεωρούμε ότι είναι προϋπόθεση για την αναγκαία
ενότητα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας για ένα νικηφόρο
κίνημα. Αυτή είναι και η μόνη βάση για την ενότητα της
Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας.




Τάση συμβολής στην κομμουνιστική επαναθεμελίωση

Μέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ